کوه پرسید ز رود،
زیر این سقف کبود
راز ماندن در چیست؟ گفت : در رفتن من
کوه پرسید: و من؟       گفت : در ماندن تو
بلبلی گفت : و من؟
خنده ای کرد و گفت:     در غزلخوانی تو
آه از آن آبادی
که در آن کوه رَوَد،
رود،مرداب شود،
و در آن بلبل سرگشته سرش را به گریبان ببرد،
و نخواند دیگر،
من و تو ، بلبل و کوه و رودیم
راز ماندن جز،
در خواندنِ من،ماندنِ تو ،رفتن یاران سفر کرده ی مان نیست
                                                                             بدان!